من‌ام که می‌مانم...

غیبت فقط در اثر دیگری می‌تواند وجود داشته باشد: دیگری است که می‌رود، من‌ام که می‌مانم. او در حال جدایی ابدی، در سفر است. من، منِ عاشق، کارم به‌عکس اوست: ساکنم، بی‌جنب‌وجوش، هروقت بخواهیدم در دسترسم: بلاتکلیف و میخ‌کوب، مانند بسته‌ای مانده در گوشه‌ای فراموش‌شده در ایستگاه راه‌آهن...

رولان بارت، «پروست و من»، ترجمه‌ی احمد اخوت